อย่างที่ทราบว่า คณะสงฆ์ไทย กำหนดภารกิจไว้ตั้งแต่ 2505 แล้วว่ามี 6 ภารกิจ คือ การปกครอง การศาสนศึกษา การเผยแผ่ การสาธารณูปการ การศึกษาสงเคราะห์ และ การสาธารณสงเคราะห์ ตอนปฎิรูปกิจการพระพุทธศาสนาเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ เพิ่มภารกิจการพัฒนาพุทธมณฑลให้เป็นศูนย์กลางพุทธศาสนาโลกเป็นภารกิจหลักอีกประมาณหนึ่ง
ทุกวันนี้ “เปรียญสิบ” เชื่อว่า กรรมการมหาเถรสมาคมส่วนใหญ่ ไม่เคยไป “เหยียบพุทธมณฑล”
ภาพรวมคณะสงฆ์ไทย มีวัดทั่วประเทศ 42,623 วัด แบ่งออกเป็นพระอารามหลวง 310 วัด วัดราษฎร์ 42,316 วัด มีพระภิกษุ 205,513 รูป และ สามเณร 33,510 รูป อันนี้ไม่นับรวมสำนักสงฆ์และที่พักสงฆ์อีกหลายหมื่นแห่ง หลายปีมานี้จำนวนวัดและที่สำนักสงฆ์ “ผุดขึ้น” เหมือนแข่งกับ..เซเว่น
ทั้งๆ ที่ จำนวนพระและสามเณรลดลง!!!
บางรูปบวชได้ไม่ถึง 3 พรรษา อยากเด่น อยากดัง มีแฟนคลับ มีญาติโยม ให้ศีลให้พรยังไม่เป็นด้วยซ้ำ ตั้งตนเป็น “พระเกจิ-ครูบา” ดูดวงสะเดาะเคราะห์ให้เลขไปเป็นเจ้าสำนักเป็นเจ้าอาวาสแล้ว ไม่แคร์ต่อ “พระอุปัชฌาย์” ไม่แคร์พระวินัย ไม่แคร์ต่อกฎหมายสงฆ์
ในขณะที่เจ้าคณะปกครองเริ่มตั้งแต่ “มหาเถรสมาคม” ปล่อยปละละเลย ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างเอาตัวรอด ต่างคนต่างมุ่งแสวงหาความสุขใส่ตน โดยไม่คำนึงถึงภาพรวมที่มากระทบต่อ พระพุทธศาสนา
ไม่รู้ตอนสวดมนต์..แบกหน้ามองพุทธองค์ ได้อย่างไร??
เรื่อง พ.ร.บ.คณะสงฆ์ 2505 ต้นตอของปัญหาอันนี้ก็ต้องได้รับการแก้ไข ที่ผ่านมาแก้แบบ “กระชับอำนาจ” มิใช่ “กระจายอำนาจ” แก้แบบ “ยกภาระ” ให้กับ..พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
บางสิ่งบางอย่าง “ไพร่ทำ” แต่พระองค์ต้องลงมาแก้ ยกตัวอย่าง คดีเงินทอนวัด-ปลดเจ้าคณะจังหวัดกาฬสินธุ์
ลามไปถึงเกือบเกิดศึก “สองสมเด็จ” เนื่องจาก “สมเด็จฝ่ายธรรมยุต” ต้องการให้แก้มติ มส. ที่ระบุว่าพระภิกษุที่ต้องคดีเงินทอนวัด “แต่งกายเลียนแบบสงฆ์” บิ๊กฝ่ายธรรมยุตมองว่ามตินี้กระทบ “พระเกียรติ” สมเด็จพระสังฆราช ในฐานะ “สกลมหาสังฆปริณายก” เพราะหลายปีมานี้พิจารณาพิเคราะห์ทั้งด้านวินัย ทั้งกฎหมาย ทั้งจารีตประเพณีแล้วว่า..ท่านเหล่านี้ยังไม่ขาดจากความเป็นพระ
ในขณะที่ “ผู้ยิ่งใหญ่” ฝ่ายมหานิกายบอกว่า “แก้ไม่ได้” หากจะแก้ได้คือ ให้พระเถระเหล่านี้บวชใหม่
“เปรียญสิบ” มองข้ามช๊อตว่าหากมตินี้ถูกแก้..ตำแหน่งเจ้าอาวาสและสมณศักดิ์จะกลายเป็น “ประเด็นใหม่” ทันที
กรณีวัดหลวง “เปรียญสิบ” ไม่เห็นด้วยมาตั้งแต่ต้นว่า “โยก” พระรูปใดมาก็ได้มาเป็น “เจ้าอาวาส”
อันนี้ผิดจารีตประเพณีธรรมเนียมปฎิบัติของวัด ของชุมชน รวมทั้ง ทำลายขวัญกำลังใจผู้ช่วยเจ้าอาวาสพระภิกษุ-สามเณรในวัดนั้นๆ
อันนี้ไม่นับรวมปัญหา “ที่ดินวัด” ทุกวันนี้หลายวัดตั้งมาเป็นร้อยปีแต่ “ไม่มีโฉนด” ผลกระทบในอนาคตหากวันหนึ่งมี “คนนอกศาสนา” เป็นใหญ่ในแผ่นดินต้องการ “ทวงแผ่นดินคืน”
เมื่อนั้น..คณะสงฆ์เจ้าอาวาสจะแตกตื่นและเห็นคุณค่าความจำเป็นของโฉนดวัด
อันนี้ไม่นับรวม “งบประมาณ” สิทธิที่คณะสงฆ์ต้องได้จาก พ.ร.บ.การศึกษาพระปริยัติธรรม พ.ร.บ.ฉบับนี้รัฐบาลให้มา 4 ปีแล้ว แต่ “เงิน” ยังไม่ได้สักบาท ปล่อยให้โรงเรียนพระปริยัติธรรม สำนักเรียนบาลี สำนักวัด “สู้ตามลำพัง” แบบนี้มหาเถรสมาคมในฐานะ “รัฐมนตรี” คุมพระเป็นแสน คุมวัดหลายหมื่นวัด “นอนหลับ” ได้อย่างไร??
ตอนนี้ศาสนาอื่นคงหัวเราะเยาะเย้ยว่า “ผู้นำพุทธโง่จัง” ใช้เงินเป็น แต่เอาเงินออกจาก..ตู้ไม่เป็น
หรือนี่เป็นนิสัยพระสงฆ์บ้านเรา??
………………….
คอลัมน์ : ริ้วผ้าเหลือง
โดย…“เปรียญสิบ”: riwpaalueng@gmail.com
