ออกตัวก่อนว่า ไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องพระไตรปิฎก เหมือนอย่างมหาไพรวัลย์ หรือ เปลว สีเงิน ที่กำลังปะทะผ่านสื่อว่าด้วย เรื่อง ”พญานาค”
แต่พอมี ”จิตสำนึก” อยู่บ้างว่า เมื่อพูดหรือเขียนไปแล้ว อะไรเป็น ”คุณและเป็นโทษ” แก่พระพุทธศาสนา อะไรควรพูดและไม่ควรพูด..เพื่อความมั่นคงพระพุทธศาสนา
มหาไพรวัลย์ เปรียบเสมือนตัวแทน ของโลกเสรีนิยม คำนึงถึงสิทธิและเสรีภาพเป็นหลัก
เปลว สีเงิน เปรียบเสมือนตัวแทนของโลกอนุรักษ์นิยม คำนึงถึงรากเหง้าของภูมิปัญญาเป็นแกน
แต่ที่เหมือนกันทั้งสองท่านคือ ”ชาวพุทธ” ที่หวังดีต่อพระพุทธศาสนา ทั้งสองท่านมองทัศนคติความเชื่อเรื่อง พญานาค คนละมุม
ต้นเรื่องมาจากมหาไพรวัลย์ วันนี้จึงขอเทศน์ ”นอกทำมาสน์” ให้พระคุณเจ้าฟัง
อันไหนเป็นความเชื่อ อันไหนเป็นเรื่องจริง อันไหนเป็นเรื่องที่อยู่ในพระไตรปิฎก และอะไร ”ควรพูดและไม่ควรพูด” มหาไพรวัลย์ย่อมรู้ดีแก่ใจ และเรื่องพญานาค เมื่อพูดแล้ว มิได้กระทบเฉพาะตนเองเท่านั้น
ส่งผลกระทบต่อ..พระพุทธศาสนาโดยรวมด้วย
ผมรู้ดีกว่า การกราบไหว้พญานาคมิใช่ ”แก่นแท้” ของพระพุทธศาสนา
แต่บางเรื่อง แม้จะเป็นเรื่องจริง คำพูดหรือคำเขียน ต้องคำนึงถึง ”กาละเทสะ” และต้อง ”รักษาศรัทธา” ของชาวพุทธเอาไว้
”คนโง่เก็บใจไว้ที่ลิ้น คนฉลาดเก็บลิ้นไว้ที่ใจ”
หลักการพูดนั้นเป็นสิ่งสำคัญ การพูดความจริงในบางจังหวะ บางสถานการณ์ก็อาจจะไม่เหมาะสม อาจทำให้คนเกลียดชัง หรือทะเลาะกันได้
พระคุณเจ้าเป็นผู้เจริญรอยตามสมณโคดม ต้องมีจิตใจเอื้อเฟื้ออารีย์และเอ็นดูต่อชาวพุทธเลือกจังหวะที่จะพูดหรือจะเขียน ดูสมณโคตมเป็นแบบอย่าง
-วาจาที่ไม่จริง ไม่แท้ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ และวาจานั้นไม่เป็นที่รัก ไม่เป็นที่ชอบใจของผู้อื่น สมณโคตมไม่กล่าววาจานั้น
-วาจาที่จริง ที่แท้ แต่ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ และวาจานั้นไม่เป็นที่รัก ไม่เป็นที่ชอบใจของผู้อื่น สมณโคตมไม่กล่าววาจานั้น
–วาจาที่จริง วาจาที่แท้ และประกอบด้วยประโยชน์ แต่วาจานั้นไม่เป็นที่รัก ไม่เป็นที่ชอบใจของผู้อื่น สมณโคตมย่อมรู้กาลที่จะพยากรณ์วาจานั้น
-วาจาที่ไม่จริง ไม่แท้ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ แต่วาจานั้นเป็นที่รัก เป็นที่ชอบใจของผู้อื่น สมณโคตมไม่กล่าววาจานั้น
-วาจาที่จริง ที่แท้ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ แต่วาจานั้นเป็นที่รัก เป็นที่ชอบใจของผู้อื่น สมณโคตมไม่กล่าววาจานั้น
-วาจาที่จริง ที่แท้ และประกอบด้วยประโยชน์ และวาจานั้นเป็นที่รัก เป็นที่ชอบใจของผู้อื่น พระผู้มีพระภาคย่อมรู้กาลที่จะพยากรณ์วาจานั้น
พระพุทธศาสนาในไทยที่ดำรงคงอยู่ได้ เพราะมีคนยอมรับนับถือทั้งเรื่องที่เป็นตำนาน ทั้งเรื่องที่เป็นประวัติศาสตร์หรือแม้กระทั้งผ่านคำพูดของบุคคล
โดยเฉพาะความเชื่อและความศรัทธาที่มีอยู่ในพระไตรปิฎก
อย่าไปทำลายพญานาค สัตว์ที่ได้ชื่อว่าปกป้องพระพุทธเจ้า
อย่าไปทำลายศรัทธา..ความหวัง ความฝันชาวพุทธฐานราก...เรื่องความเชื่อพญานาค
พระพุทธเจ้าเปรียบเทียบปัญญาคนเหมือนกับ ”ดอกบัวสี่เหล่า”
อย่าไปเอาความรู้สึกแบบ ”ชนชั้นกลาง” นั่งอยู่หน้าคอม ในห้องแอร์ไปตัดสินใจแทน ”ชาวบ้าน”
เกิดวันหนึ่งชาวบ้านเชื่อว่า ”ทุกวันนี้ ประเทศไทยไม่มีพระภิกษุแล้ว มีแต่คนห่มผ้าเหลือง” เหมือนชนชั้นสูงเคยปฎิเสธพระภิกษุฝ่ายมหานิกายในปลายรัชกาลที่สาม
หรือเกิดเชื่อว่า ”พระพุทธรูปอย่าไปกราบไหว้ เพราะเป็นเพียงอิฐและปูน”
พระคุณเจ้าลองพิจารณา จะกระทบต่อพระพุทธศาสนาโดยรวมหรือไม่
บางสิ่ง ”สัญลักษณ์” คือตัวแทน ”สิ่งที่ขาดหายไป” ในสังคมได้เป็นอย่างดี
หากพระคุณเจ้าไม่มีอะไรทำก็ไปนั่งคุยกับ มหาสมปอง ตาลปุตฺโต ที่อยู่วัดเดียวกัน ”เผื่อหายเครียด”
ความเชื่อเรื่องพญานาคที่มีคุณูปการต่อพระพุทธศาสนา มิใช่เฉพาะชาวพุทธไทยเท่านั้นที่ศรัทธา หลายประเทศในแถบนี้ก็เชื่อ เขาจึงบูชาและกราบไหว้
ส่วนพระคุณเจ้ารูปไหน วัดไหน จะมอมเมาประชาชนเกินเลย..ว่ากันไปเป็นเคท ๆ
พระคุณเจ้าอย่า !! ไปบ้ากับเฟชบุ๊คมาก..อย่าไปบ้ากับหน้าจอมาก..อย่าไปยินดีปลื้มใจกับแฟนคลับมาก นั่นมันสิ่งจอมปลอม..มันคือ ”มายาคติ” คนลุ่มหลงกับสิ่งนี้เสียคนมากต่อมากแล้ว
ที่เตือน..เพราะต้องการรักษาพระพุทธศาสนาและสถาบันสงฆ์เอาไว้
และ..ที่พูดในฐานะคนเคยเจอหน้ากันบ่อยครั้ง…
………………………………
คอลัมน์ : ริ้วผ้าเหลือง
โดย ”เปรียญ10” : riwpaalueng@gmail.com
