งานประสาทปริญญาของ “มจร” ระหว่างวันที่ 6-7 ธันวาคม 2568 สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ไม่รู้ว่าหากเปรียญสิบบอกว่า “ประทับใจ”ยิ่งนัก คนที่ “มองต่างมุม” จะคิดเห็นอย่างไร
“เปรียญสิบ” มองจากภาพของพระภิกษุและประชาชนที่ไปถึงว่า “อลังการ” สำหรับชนชั้น “รากหญ้า” จริง ๆ
“มจร” คือภาพของ “มหาลัย” สำหรับพระภิกษุสามเณร ซึ่งส่วนใหญ่ 99 เปอร์เซ็นต์มาจาก “บ้านนอก” หรือภาษาให้สวยหน่อยก็คือ..ชนบท
“เปรียญสิบ” ถือว่า “มจร” คือ สถาบันอุดมศึกษาสำหรับ “คนรากหญ้า” หรือคนจน
ปัจจุบันผนวกร่วมด้วย “กลุ่มชั้นพันธุ์” ที่ต้องการ “แสวหาโอกาส” ทางสังคม นั่นคือ การศึกษา
“เปรียญสิบ” มองว่า “มจร” คือ สถาบันการศึกษาสำหรับ “คนจน” ที่ต้องการแสวงหาโอกาสหรือ “ดิ้นรน” เพื่อให้มี “ที่ยืน” ทางสังคม
“เปรียญสิบ” คือ หนึ่งในผู้คนที่ต้องการ “แสวงหา” โอกาสทางสังคม โดยผ่าน “ระบบการศึกษา” เนื่องจาก “อดีต -ปัจจุบัน” สำหรับพวกเราที่สังคมชั้นกลางนิยามว่า “คนจน” คงไม่มีโอกาส มองสถาบันอื่นนอกจากนี้เว้นมหาวิทยาลัยราชภัฎ
“เปรียญสิบ” เห็นภาพบรรยากาศ “คนต่างจังหวัด” ที่เดินทางมาร่วมงาน “ประสาทปริญญา” คงเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทาง “บางคน -บางกลุ่ม” อ่อนล้า นอนอยู่ตามโคนต้นไม้บ้าง ตามอาคารบ้าง
“เปรียญสิบ” มองภาพ “คนอีสาน” นำ “ข้าวเหนียว” ปลาแห้ง แล้วนำ “ครก” มาตำส้มตำกัน ตามโคนต้นไม้ ตามอาคารเรียนแล้ว รู้สึก “ประทับใจ” ยิ่งนัก
เพราะมองสะท้อนให้เห็นภาพว่า “มจร” คือ เป็นสถาบันสำหรับคนรากหญ้า ขนานแท้
ยิ่งกลุ่ม “ชาติพันธุ์ -ชนกลุ่มน้อย” มจร คือ “บันได” ให้พวกเขาไปสู่..ชีวิตที่ดีกว่า
“เปรียญสิบ” เห็น “คณะผู้บริหาร” ต้อนรับด้วย “เมตตา – กัลยาณมิตร” ใครใคร่อยากทำอะไร “เต็มที่” เพราะผู้บริหารถือว่า..ทุกคนที่มาร่วมงานประสาทปริญญา มจร คือ แขกคนสำคัญ
งานประสาทปริญญา..ทุกกิจกรรมที่ “มจร” จัดขึ้นก็เพื่อ..บัณฑิตจบใหม่และเพื่อคนมาเยือน
และถือว่า..มจร เป็นสถาบันการศึกษาของทุกคน เมื่อมาแล้ว ที่จอดรถต้องมี อาหาร น้ำ ที่นอน พร้อมรองรับตาม “สถานภาพ”
ยิ่งวันสุดท้ายมีบรรดาพระภิกษุและแขกที่ได้รับ “ดุษฎีกิตติมศักดิ์” และมี “องค์ชายลามะน้อย” รับดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ด้วย..มีประชาชนเดินทางมาร่วมงาน “นับหมื่นคน” จากทั่วประเทศ
“เปรียญสิบ” เห็นบรรยากาศแบบนี้แล้ว ไม่อยากใช้คำว่า “มจร” คือ สำหรับสถาบันการศึกษาเพื่อ “ชนชั้นไพร่” เดียวมีจำพวก “ไพร่นอกคอก” ชูคอขึ้นวอ..โต้แย้งอีก
แต่ก็อดใจไม่ได้ที่จะต้องสะท้อนว่า..มจร คือสถาบันการศึกษาสำหรับ “คนจน” ที่ต้องการแสวงหาโอกาสหรือช่องทางอื่น ๆในสังคมขนานแท้..
ส่วนที่ “บางคน” บอกว่า “มจร” ต้องเรียนหลักสูตร เพื่อหลุดพ้นหรือเพื่อพ้นทุกข์นั้น
ขอเชิญ “คุณมึง” ไปเรียน นักธรรม – บาลี แล้วไปอยู่ถ้ำโน้น!!
………………
คอลัมน์ : ริ้วผ้าเหลือง
โดย……เปรียญสิบ / [email protected]
