“เปรียญสิบ” เห็น นักวิชาการบ้าง นักการเมืองบ้าง หรือแม้กระทั้ง พระภิกษุบางรูปบ้าง “คัดค้าน” การบวชเป็นพระภิกษุของ “พริษฐ์ ชิวารักษ์” หรือ “เพนกวิน” และ “ภาณุพงษ์ จาดนอก” หรือ “ไมต์” นักเคลื่อนไหวทางการเมืองแล้วรู้สึก “สมเพช” ไม่ได้
สังคมไทยช่างเก่งในการ “จับผิด” ช่างเก่งในการ “หาเรื่อง” แกว่งปาก “หาเสี้ยน” กันเก่งจังเลย แต่เวลาเจอพรรคพวกตนเองทำผิด เวลาคนมีอำนาจ คนมียศถาบรรดาศักดิ์ ไอ้เรื่องที่ทำผิด ไอ้เรื่องที่ควรคัดค้าน “เงียบกริบ”
กรณี “หลวงพี่เคร้อยล้าน” มีพฤติกรรมแปลก “อ้างเจ้า” ราดน้ำตาเทียนใส่ศีรษะทำไมบรรดาคนเหล่านี้ “เงียบกริบ” เงียบเพราะกลัว หรือเงียบเพราะเป็น “พรรคพวกตนเอง” หรือเงียบเพราะเป็น “อีแอบ” กันแน่
ทำไม!! ไม่ตรวจสอบว่า พระเคร้อยล้าน บวชมาได้อย่างไร และมีพฤติกรรมแบบนี้ “ถูกต้อง” ตามพระวินัยหรือไม่
ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ บางคนพูดเหมือน “ประจันตัวเอง” ให้สังคมรู้ว่า “กูโง่”
ยุคปัจจุบัน..กรณีแบบนี้ต้อง “ใจกว้าง” ไม่ว่าจะเป็น พระเพนกวิน พระไมค์ หรือแม้กระทั่ง พระเคร้อยล้าน เมื่อพวกเธอเข้ามาบวชแล้วต้องตั้งอยู่ใน พระธรรมวินัย 227 ข้อ ต้องปฎิบัติตามกิจสงฆ์ ชำระจิตใจ กล่อมเกลาจิตใจให้รู้จัก “ดี-ชั่ว” ถือว่าเป็นโอกาสดีของสถาบันสงฆ์ที่จะต้องรับพวกเธอเอาไว้ใน “อ้อมอก”
เว้นแต่!! เมื่อเป็นพระภิกษุในบวรพระพุทธศาสนาแล้ว ประพฤตินอกลู่นอกทาง อันนี้พระอุปัชฌาย์ พระพี่เลี้ยง ต้องว่ากล่าวตักเตือน
อันไหนควรทำ อันไหนไม่ควรทำ มิใช่ผลักพวกเธอเหล่านี้ออกไปจาก..สิ่งดี ๆ ที่เราเรียกว่า “วัด”
การอบรมกล่อมเกลา การชำระจิตใจ อยู่ในวัดย่อมดีกว่าอยู่ใน “คุก”
“เปรียญสิบ” เจ็บปวดทุกครั้ง เมื่อชาวพุทธทะเลาะกัน เมื่อเห็นพระภิกษุแตกแยก ชิงดีชิงเด่น และรวมทั้งเจ็บปวด ทุกครั้งเมื่อคนรุ่นใหม่หรือคนรุ่นเก่า ไม่กตัญญูต่อแผ่นเกิด และไม่จงรักภักดีต่อสถาบันหลักของชาติ
แม้กระทั้งกรณี “พระพยอม” ซึ่งเป็น “พระผู้ใหญ่” ออกมาเปิดประเด็นทางการเมือง “บ่อยครั้ง” จนเกิดกระแสในสังคมส่วนหนึ่งต่อต้าน และมีคำพูดของ “หลวงพี่น้ำฝน” ผสมโรง จนทำให้ “มหาไพรวัลย์และจาตุรงค์” ออกมา “ต้าน” กล่าวต่อว่า “หลวงพี่น้ำฝน” จนเสียพระ กรณีแบบนี้
“เปรียญสิบ” ก็สังเวชใจ อดเป็นห่วงสถานการณ์พระพุทธศาสนาโดยรวมไม่ได้เนื่องจากทุกวันนี้ “ชาวพุทธ” เราเก่งทุกคน โดยเฉพาะเรื่อง “โต้เถียง” จับผิดบุคคลอื่น ๆ น่าจะเชี่ยวชาญติดอันดับโลกกระมัง??
ในขณะที่สถาบันสงฆ์ผู้รู้เรื่องนี้ดีที่สุด “ปิดปากเงียบ” ทั้งๆ ที่สถาบันสงฆ์มีทั้งพวกประโยค 9 เชี่ยวชาญพระวินัย เชี่ยวชาญพระอภิธรรม มีพระระดับศาสตราจารย์ มีพระระดับด๊อกเตอร์หลายรูป
“ไม่กล้า” แม้กระทั้งจะชี้แจงในข้อเท็จจริง ด้านพระวินัย ให้สังคมไทยรับรู้ ทุกรูปปล่อย “ทิ้งธุระ” ไปหมด
แบบนี้ไง “เปรียญสิบ” จึงตั้งคำถามมาตลอดว่า “มหาเถรสมาคม” มีไหว้ทำไม??
กรณีเกิดเรื่องที่เกี่ยวข้องกับพระวินัย เกี่ยวข้องกับกฎหมายคณะสงฆ์ พวกพระคุณเจ้าต้องมี “ทีมโฆษก” คอยออกมาทำความเข้าใจกับสังคมชาวพุทธ..อันไหนได้ อันไหนไม่ได้??
อยากเห็นคนทำโพลล์จริง ๆ ว่า..มหาเถรสมาคมจำเป็นต้องมีอีกไหม!! ให้มันรู้แล้วรู้รอดเลยว่า!! ชาวพุทธส่วนใหญ่ พระสงฆ์ส่วนมาก คิดเห็นอย่างไรกับมหาเถรสมาคม ??
………………….
คอลัมน์ : ริ้วผ้าเหลือง
โดย…“เปรียญสิบ”: riwpaalueng@gmail.com
