ตั้งแต่วันที่ 21-28 กรกฏาคม 2566 นี้ “เปรียญสิบ” ได้คำชวนจาก “มจร” มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เดินทางไปต่างประเทศ ทริปแรก คือ ประเทศเมียนมา ของคณะมนุษย์ศาสตร์ ตามโครงการบริการวิชาการและทะนุบำรุงศิลปะวัฒนธรรมนานาชาติ โดยมีเป้าหมายอยู่ที่ มหาวิทยาลัยสงฆ์มอญ เมืองเมาะละแหม่ง รัฐมอญ
“ความจริง” มหาวิทยาลัยสงฆ์มอญ หรือชื่อเต็มๆ ว่า “มหาวิทยาลัยรามัญรัฎฐะ” มจร ภายใต้การนำของวิทยาลัยพุทธศาสตร์นานาชาติ (IBSC) เคยไปทำ MOU ไว้แล้วเมื่อวันที่ 9 พฤศจิกายน 2562 แต่เนื่องจากที่ผ่านมาติดขัดปัญหาโควิดบ้าง สถานการณ์การเมืองภายในประเทศของเมียนมาบ้าง ความไม่พร้อมกับมหาวิทยาลัยสงฆ์มอญบ้าง ทำให้การทำงานร่วมกันเป็นไปแบบ “ลูกผีลูกคน”
การเดินทางไปเมียนมาคราวนี้ของคณะมนุษย์ศาสตร์ มจร จึงนับว่าเป็น “ก้าวสำคัญ” ที่จะไปกระชับสัมพันธ์ต่อจาก “IBSC” ที่ได้ลงนามบันทึกข้อตกลงร่วมหรือ MOU ไว้แล้ว แต่ที่พูดนี้ไม่ได้หมายความว่า “IBSC” ไม่สานต่อตามภารกิจตาม MOU ที่ทำได้
เมื่อเร็วๆ นี้มีคณะผู้บริหารจากมหาวิทยาลัยสงฆ์มอญมาร่วมประชุมงาน “วิสาขบูชาโลก” และเดินทางมาประชุมย่อยกับ “IBCS” และ “คณะมนุษย์ศาสตร์” มีหลายเรื่องที่จะทำต่อหลังสถานการณ์โควิดคลี่คลาย อย่างน้อยการรับ “พระนิสิตมอญ” ปีนี้มาเรียนที่ มจร เพิ่มขึ้นหลายสิบรูป/คน ขณะเดียวกัน “IBSC” หรือวิทยาลัยพุทธศาสตร์นานาชาติ ภายใต้การบริหารของ “เจ้าคุณ” พระเมธีวัชรบัณฑิต ท่านก็เมตตาให้ “ทุนฟรี” ระดับปริญญาตรีจำนวน 2 ทุน เพื่อช่วยเหลือคณะสงฆ์มอญ
อันนี้เล่าทริปการเดินทางไปรัฐมอญของคณะมนุษย์ศาสตร์ มจร แบบคร่าวๆ ร่วม 30 กว่าชีวิต ส่วนจะไปทำอะไรและได้อะไรกลับมา หลังจบภารกิจการเดินทางกระชับสัมพันธ์แล้วจะมาเล่าสู่กันฟัง
ส่วนอีก “ทริป” หนึ่ง ถือว่าเป็น “ทริปพิเศษ” คือ งานประชุมวิชาการนานาชาติ มหาวิทยาลัยสงฆ์เกาหลีใต้ “เปรียญสิบ” ได้คำชวนจาก “พระเมธีวัชรบัณฑิต” ผอ.วิทยาลัยพุทธศาสตร์นานาชา ติให้ไปร่วมทริปการเดินทางด้วยระหว่างวันที่ 21-24 เดือนนี้ ซึ่งเฉกเช่นเดียวกันรายละเอียดการประชุมและผลการประชุม คงจะเขียนเป็นเรื่องเล่าให้ชาวพุทธในประเทศไทยทราบพร้อมกับการเดินทางไปเยือนมหาวิทยาลัยสงฆ์มอญในคราวเดียวกัน
ตั้งแต่สหประชาชาติรับรองวันวิสาขบูชาให้เป็น “วันสากลของโลก” หากสังเกตจะเห็นว่าคณะสงฆ์ทั่วโลก ทั้ง เถรวาท มหายาน วัชรยาน จะทำงานร่วมกันมากขึ้น ไปมาหาสู่กันมากขึ้น พูดคุยกันมากขึ้น ฉันข้าววงเดียวกันมากขึ้น ยอมรับซึ่งกันและกันมากขึ้น เพื่อประโยชน์และความสุขแก่ชนหมู่มาก และรวมทั้งเพื่อให้โลกเกิดสันติสุขได้อย่างแท้จริง
อาจหลงเหลือ “ติ่งมะเร็ง” พระผู้ใหญ่ระดับมหาเถรสมาคมในประเทศไทยบางรูปนี้แหละชอบแบ่ง “พวกฉัน พวกเขา” พูดแล้วขึ้นอยากแฉ!!
………………….
คอลัมน์ : ริ้วผ้าเหลือง
โดย…“เปรียญสิบ”: riwpaalueng@gmail.com
